Σε κάθε πτυχή της ανάπτυξης των παιδιών, οι γονείς διδάσκουν, καθοδηγούν και στηρίζουν τα παιδιά τους. Το ίδιο πρέπει να ισχύει και για τη διαδικτυακή ζωή τους. Αναμφίβολα το διαδίκτυο παρουσιάζει πολλές ευκαιρίες για τα παιδιά. Τι συμβαίνει όμως όταν αυτό καταλαμβάνει όλο και μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας;
Όταν τα παιδιά ξοδεύουν πολύ χρόνο σε αυτό, έχοντας πρόσβαση σε ακατάλληλο περιεχόμενο και επικοινωνώντας με άγνωστα άτομα που πολλές φορές μπορεί να έχουν πρόθεση να τα βλάψουν ή να τα εκμεταλλευτούν; Είναι σημαντικό όχι μόνο να μιλάμε στα παιδιά μας για το τι κάνουν στο διαδίκτυο, αλλά και να τα ακούμε. Να μιλάμε ανοιχτά και τακτικά σχετικά με τις ανησυχίες μας και να συμφωνούμε σε όρια όσον αφορά στη χρήση του.
Ελάτε να ακούσουμε για την ασφαλή πλοήγηση στο διαδίκτυο, να εκφράσουμε τις ανησυχίες μας, να ρωτήσουμε και να μάθουμε!
Και καθώς τα χρόνια περνούν….. όλα αλλάζουν αλλά και όλα ίδια μένουν…..
Στις σχολικές αίθουσες πάντα απαραίτητη προϋπόθεση ήταν η ύπαρξη ενός πίνακα…
Έτσι λοιπόν και στο δικό μας σχολείο, που από το 1910 δεσπόζει στη Νέα Αγχίαλο….. υπήρχαν πίνακες ζωγραφισμένοι πάνω στους τοίχους…. Πίνακες που μπορούσε κανείς να γράψει με μια κιμωλία… Πίνακες με χαραγμένες ευθείες μαύρες γραμμές για να μαθαίνουν οι μαθητές/τριες να γράφουν σε ευθεία και με όμορφα γράμματα ή και καλλιγραφικά….
Λίγα χρόνια αργότερα αντικαταστάθηκαν με πράσινους ξύλινους πίνακες όπου και πάλι η κιμωλία ήταν το βασικό εργαλείο τους… μαζί της κι ένα σφουγγάρι, συνήθως βρεγμένο για να σβήνει καλύτερα χωρίς να αφήνει ίχνη….
Αρκετά χρόνια αργότερα φτάσαμε στον λευκό πίνακα μαρκαδόρου όπου κυρίαρχη θέση πλέον έχει ο μαρκαδόρος σε διάφορα χρώματα και με το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό να μπορεί να σβήνει με ειδικό σφουγγάρι….. ή ακόμη και με ένα πανάκι….. αλλά και να γυαλίζει τόσο πολύ … καθρεφτίζοντας όλη τη ζωή!
Και η εξέλιξη συνεχίζεται … γρήγορα ο λευκός πίνακας συμπληρώθηκε με μια οθόνη και έναν βιντεοπροβολέα – projector, όπου με τη βοήθεια ενός υπολογιστή όλα πλέον είναι ηλεκτρονικά…. Τώρα, μέσω αυτού μπορούμε να γράφουμε είτε πληκτρολογώντας είτε με τη βοήθεια ειδικής γραφίδας …αλλά και μπορούμε να βλέπουμε σε μια μεγάλη οθόνη ο,τιδήποτε υπάρχει στο διαδίκτυο ή έχουμε δημιουργήσει εμείς, γνωρίζοντας τόπους μακρινούς, μέρη μαγικά, στοιχεία μοναδικά που θα ήταν αδύνατο να γνωρίσουμε αλλιώς!
Τίποτα όμως δεν έχει τέλος.. και η εξέλιξη συνεχίζεται στο σήμερα όπου έχουμε την εμφάνιση του διαδραστικού πίνακα που έχει απογειώσει το κομμάτι της εκπαίδευσης, αφού ο τρόπος διδασκαλίας παίρνει άλλες διαστάσεις κεντρίζοντας το ενδιαφέρον των μαθητών και μέσα από τη διάδραση προωθεί την κατάκτηση της γνώσης με την εκμαίευσή της από τους μαθητές, που ως «εξελιγμένα μοντέλα» αλληλεπιδρούν και την κερδίζουν!
Και η ζωή συνεχίζεται… Πάντα με την τεχνολογία στην υπηρεσία του ανθρώπου να την καλυτερεύει και να μας γοητεύει με τις παροχές της!!!!
Την Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2024 πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη κοπή της βασιλόπιτας. Με τη συνδρομή του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Σχολείου μας, δόθηκαν βασιλόπιτες, μία σε κάθε τάξη και μία για τους εκπαιδευτικούς, καθώς και δώρα για τους νικητές του φλουριού (μία δωροεπιταγή από γνωστό κατάστημα). Οι ευχές για μια καλή και όμορφη χρονιά εξακολουθούν να έχουν την ίδια θέρμη και αισιοδοξία ειδικά όταν ακούγονται από τις φωνές των παιδιών μας. Ευχαριστούμε θερμά το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων που πάντα είναι στο πλευρό μας και φροντίζει για τα παιδιά μας!
Στο αμφιθέατρο της Νέας Αγχιάλου, σε μια χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα και πλημμυρισμένοι από γιορτινή διάθεση, οι μαθητές και οι μαθήτριες του σχολείου μας έδωσαν ρεσιτάλ μουσικής και υποκριτικής αποκομίζοντας πολλά χειροκροτήματα και συγχαρητήρια από τους παρευρισκόμενους!
“Τραγουδούμε με χαρά… τραγουδούμε γιορτινά” φώναξαν τα παιδιά της Γ και Δ τάξης ανοίγοντας την αυλαία…..
ενώ η Α τάξη μας πήγε στον “Κήπο του Άη – Βασίλη” και μας τραγούδησε τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα.
και η Β τάξη μαζί με την ΣΤ μας παρουσίασε το τρυφερό παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ “Ο Εγωιστής Γίγαντας”, αναδεικνύοντας το πόσο αργά και με πόσο πόνο μαθαίνει κανείς να αγαπάει και να εμπιστεύεται τους άλλους. Ένα έργο αφιερωμένο σε όλους και σε όλες που βρέθηκαν σε μια δύσκολη στιγμή και ο θυμός θόλωσε το μυαλό τους. Αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά που ζουν και χαίρονται την κάθε στιγμή και στο παιδί που κρύβουμε μέσα μας και μας ζητάει να μη το αφήσουμε μόνο του ξανά ποτέ.
Η γιορτινή ατμόσφαιρα απογειώθηκε με “Κάλαντα προσφυγικά – Κάλαντα βυζαντινά” από τους μαθητές και μαθήτριες της Ε και ΣΤ τάξης, ενώ έκλεισε με ευχές για Χρόνια πολλά και Καλή Πρωτοχρονιά από όλους!
Θερμά συγχαρητήρια στα παιδιά! Πολλά μπράβο σε όλους τους / τις εκπαιδευτικούς που ενεπλάκησαν σε όλη τη διαδικασία της χριστουγεννιάτικης γιορτής! Αμέτρητα ευχαριστώ στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων που πάντα βρίσκεται στο πλευρό του σχολείου μας και συνδράμει με κάθε τρόπο!
Πενήντα ολόκληρα χρόνια πέρασαν απ’ το Νοέμβρη του 1973. Από τις μέρες που τα αδούλωτα νιάτα μας σήκωσαν ψηλά τους δαυλούς της λευτεριάς να σκίσουν τα σκοτάδια της εφτάχρονης τυραννίας.
Οι φοιτητές του 1973 είχαν ζήσει όλη την ταπείνωση της εφτάχρονης δικτατορίας. Είχαν υποστεί τον ασταμάτητο βομβαρδισμό των συνθημάτων της προπαγάνδας της χούντας για τον αφανισμό της προσωπικότητάς τους. Με τα ερευνητικά τους μάτια κοίταζαν τους γονείς τους, τους δασκάλους τους, τους μεγάλους αδερφούς τους και ρωτούσαν: Ως πότε;
Κι όλοι τους συμβούλευαν : -Υπομονή …
Δεν άντεξαν άλλο. Λυτρωτική άκουσαν μέσα τους την συμβουλή του ποιητή : “Και χτίσε κάστρο απάνω του, και ταμπουρώσου μέσα …”
‘Ήξεραν πως ” η λευτεριά κερδίζεται, δε χαρίζεται ” και τη γνώση αυτή την έκαναν πράξη. ‘Όρθωσαν τα κορμιά τους, ζέσταναν τις καρδιές τους κι έφεραν, παραμονές του χειμώνα, την Άνοιξη.
Αμυγδαλιές οι ψυχές τους άνοιξαν τα μπουμπούκια τους αντίκρυ στου τύραννου βοριά τη φοβέρα.
Η φωνή τους, σάλπισε το ξεκίνημα του αγώνα, συνταίριασε κι απλώθηκε σ’ ολόκληρη τη χώρα, σάλπισε το “Ορθός λαέ, ή τώρα ή ποτέ!”
Και η λαϊκή ψυχή ξύπνησε, ορθώθηκε, ξεσηκώθηκε, πήρε φωτιά. Το τέρας της τυραννίας φοβήθηκε τον ξυπνημό της. Με φωτιά και σίδερο προσπάθησε να πνίξει τη φωνή της λευτεριάς.
Δεν του ‘μαθαν ποτέ, πως οι ιδέες δε σκοτώνονται, δεν πέφτουν. Έπεσαν μόνο τα κορμιά των απροσκύνητων παληκαριών, που έγιναν συνεχιστές της προγονικής κληρονομιάς, φωτεινό μετέωρο των γενιών που θα ‘ρθουν, γιατί όπως λέει κι ο ποιητής:
“Το παληκάρι πού ‘πεσε μ’ ορθή την κεφαλή του δεν το σκεπάζει η γης ογρή, σκουλήκι δεν τ’ αγγίζει. Φτερό στη ράχη του ο σταυρός κι όλο χυμάει τ’ αψήλου και σμίγει τους τρανούς αητούς και τους χρυσούς αγγέλους.”
Κι εμείς, παιδιά μικρά σε ηλικία μα σε καρδιά μεγάλα, θυμόμαστε τους αγώνες και τις θυσίες όλων εκείνων που θυσιάστηκαν για να είμαστε σήμερα ελεύθεροι, να μπορούμε να περπατούμε χωρίς να φοβόμαστε, να μπορούμε να τραγουδάμε χωρίς να τρέμουμε, να μπορούμε να ζούμε… Ας σταθούμε κι εμείς μπροστά στην πόρτα του Πολυτεχνείου, ταπεινοί προσκυνητές, κι ας προσευχηθούμε ν’ απαλύνουν οι ψυχές όλων μας. Και η μνήμη να μη χρειασθεί παρά για να διδάξει σ’ όλους μας πόσο μεγάλο είναι το χρέος μας να διαφυλάξουμε το αγαθό της δημοκρατίας και της ελευθερίας.
Στ’ αυτιά μας Θ’ αντηχεί κάθε χρόνο αυτές τις μέρες το “Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλά ο Σταθμός των ελεύθερων Ελλήνων…..”
Γιατί τούτος ο λαός δεν γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του.
με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα”
Ημέρα µνήµης και τιµής για όλες τις Ελληνίδες και όλους τους Έλληνες. Ηµέρα εθνικής υπερηφάνειας για το σθένος και τη δύναµη ψυχής που επέδειξε ο ελληνισµός απέναντι στις δυνάµεις της βίας και του φασισµού. Μια επέτειος – θρύλος κι ένα χρέος απέναντι σε εκείνους που με αποφασιστικότητα είπαν «ΟΧΙ» μπροστά στο στρατιωτικά πανίσχυρο και επίδοξο κατακτητή της χώρας µας. Μιας χώρας με μια ιστορία εκατοντάδων ετών, βαµµένη µε αίµα και αγώνες, για την κατάκτηση της ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας. Αγώνες για διατήρηση της εθνικής συνείδησης και αξιοπρέπειας. Αγώνες για να έχουµε σήµερα το δικαίωµα να ζούµε ελεύθεροι, να μπορούμε να διαµορφώνουµε εµείς οι ίδιοι το µέλλον µας, να διεκδικούµε και να γιορτάζουμε κάνοντας εντυπωσιακές παρελάσεις, εκφωνώντας λόγους, γελώντας και περπατώντας ξένοιαστοι.
Τιμώντας και φέτος την επέτειο του ΟΧΙ, οι μαθητές και μαθήτριες του σχολείου μας, κρατώντας υπερήφανα τη σημαία, απόθεσαν στεφάνι στη μνήμη των πεσόντων, παρέλασαν με ψηλά το κεφάλι δοξάζοντάς τους, φώναξαν δυνατά “ΑΘΑΝΑΤΟΙ” και “ΖΗΤΩ ΤΟ ΟΧΙ”, για όλους εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για να ζούμε σήμερα ελεύθεροι! Μπράβο σας παιδιά!
Η 27η Ιανουαρίου έχει χαρακτηριστεί ως Διεθνής Ημέρα Μνήμης για τα θύματα τουΟλοκαυτώματος. Η συγκεκριμένη ημερομηνία επιλέχθηκε επειδή στις 27/1/1945 τα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Άουσβιτς- Μπίρκεναου στην Πολωνία. Εκατομμύρια αθώοι Εβραίοι αλλά και μέλη άλλων μειονοτήτων, θανατώθηκαν με τον πιο βάρβαρο τρόπο. Οι ναζί Γερμανοί σκότωσαν τους Εβραίους όχι γιατί έκαναν κάτι εναντίον τους, αλλά απλώς και μόνο γιατί ήταν Εβραίοι. Γιατί ήταν διαφορετικοί.
Τα παιδιά ήταν ιδιαίτερα ευάλωτα την περίοδο του Ολοκαυτώματος. Οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους σκότωσαν τουλάχιστον 1,5 εκατομμύρια παιδιά, μεταξύ των οποίων πάνω από ένα εκατομμύριο εβραιόπουλα και δεκάδες χιλιάδες παιδιά Ρομά (Τσιγγάνοι), γερμανόπουλα που υπέφεραν από σωματικές και πνευματικές αναπηρίες και ζούσαν σε άσυλα, παιδιά από την Πολωνία και παιδιά που ζούσαν στις κατεχόμενες περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης. Στα γκέτο, τα εβραιόπουλα πέθαιναν από την πείνα και την έκθεση στις αντίξοες καιρικές συνθήκες καθώς και λόγω έλλειψης κατάλληλου ρουχισμού και στέγης.
Πώς λοιπόν να μιλήσεις στα παιδιά για το Ολοκαύτωμα. Πώς να βάλεις στην παιδική ψυχή τόσο τρόμο και παραλογισμό; Πώς να προσεγγίσεις ένα τόσο δύσκολο και οδυνηρό θέμα και ταυτόχρονα να περάσεις το μήνυμα ότι ο ρατσισμός και ο βιασμός καταλήγουν στη φρίκη και στον θάνατο… Την απάντηση μας την έδωσε η κυρία ΖωήΓεροστάθη με το «Αστεράκι μου…», το υπέροχο αυτό βιβλίο για παιδιά δημοτικού που μιλάει για το Ολοκαύτωμα. Μέσα από την ιστορία της μικρής Ουρανίας, που μαζεύει αστέρια και της φίλης της Ρεβέκκας, στο σπίτι της οποίας η λέξη «αστέρι», προκαλεί μεγάλο πόνο και άρνηση.
Ένα κουτί γεμάτο χάρτινα παιδικά αστεράκια και ένα ριγέφόρεμα γίνονται η αιτία για να βγάλει απ’ την ψυχή της η προγιαγιά της μικρής Ρεβέκκας τον τρόμο και τον παραλογισμό που έζησε στα χρόνια της κατοχής. Τα αγαπημένα χάρτινα αστεράκια που με τόση χαρά μάζευε σαν έπαθλο η φίλη της εγγονής της, κάθε φορά που την επαινούσαν, της έφεραν στη μνήμη εικόνες που είχαν κρυφτεί στα βάθη του μυαλού της και μεταμορφώθηκαν σε λέξεις. Λέξεις που γνώρισαν στις δύο φίλες ένα κομμάτι της ιστορίας που όλοι θέλουμε να μην επαναληφθεί ποτέ…
Με αφορμή λοιπόν τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος – στο πλαίσιο του συλλογικού προγραμματισμού του Ευγένειου – 1ου Δημοτικού σχολείου Νέας Αγχιάλου και της προσπάθειας βελτίωσης των σχέσεων μεταξύ των μαθητών/-τριών μέσω της τέχνης και των καλλιτεχνικών δράσεων με την εφαρμογή σκόπιμων συνεργατικών τεχνικών – είχαμε τη χαρά και την τιμή να φιλοξενήσουμε στο σχολείο μας την κυρία Ζωή Γεροστάθη.
Η κυρία Γεροστάθη παρουσίασε στα παιδιά το βιβλίο της, και μίλησε μαζί τους για τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να ντύσουν τα όνειρά τους, να αισθανθούν την αξία του ονόματός τους, να βηματίσουν, να τρέξουν, να γελάσουν και ν’ αναπνεύσουν τον αέρα της ξεγνοιασιάς της νεότητας, να πραγματώσουν τις επιθυμίες τους…
Γι’ αυτά τα παιδιά που η σπινθηροβόλα ματιά του λιπόσαρκου κορμιού τους βυθίστηκε στην αγωνία, στον πόνο της απώλειας, στο βουβό κλάμα, πριν καλά – καλά ανατείλει ο ήλιος, ενώ το χάδι της μάνας δεν πρόλαβε να τα λυτρώσει, για τα παιδιά που έφυγαν άκλαφτα, βασανισμένα, τα παιδιά του σχολείου μας, τα παιδιά του σήμερα και του αύριο, δημιούργησαν το τρένο της χαράς που ταξιδεύει αντίθετα από τα τρένα των χαμένων δικαιωμάτων και στέλνει παντού το μήνυμα : «ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ», με την ελπίδα ότι η κοινωνική δικαιοσύνη και η ειρήνη θα πιάσει το χέρι τους για να μη συμβούν ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ τέτοιου είδους γεγονότα…
Το Ολοκαύτωμα δεν αφορά μόνο τα έξι εκατομμύρια Εβραίους που δολοφονήθηκαν. Πρόκειται επίσης για την απώλεια των μελλοντικών γενεών που δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν ομαλά τον κύκλο της ζωής, στερώντας έτσι και εμάς από τη σχέση μας μαζί τους. Με αυτή την έννοια, χάθηκαν δικοί μαςάνθρωποι.
Στις 30 Ιανουαρίου η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία πανηγυρίζει και τιμά την πίστη και την αγάπη των Τριών Ιεραρχών στον Θεό και τους ανθρώπους. Γιορτάζει τρεις αθάνατες μορφές, που φωτίζουν το πάνθεο των ελληνικών γραμμάτων: Τον Βασίλειο το Μέγα, τον Γρηγόριο το Ναζιανζηνό και τον Ιωάννη το Χρυσόστομο.
Παρόλο που ο καθένας τους έχει ιδιαίτερη γιορτή μέσα στο έτος, καθιερώθηκε από το 1100, επί αυτοκράτορα Βυζαντίου Αλεξίου Κομνηνού, να γιορτάζονται και οι τρεις μαζί γιατί μαζί αγωνίστηκαν για τη διάσωση και διάδοση του χριστιανισμού.
Η δράση τους δεν περιορίζεται στο θρησκευτικό στίβο αλλά και στον κοινωνικό.
Σπούδασαν και οι τρεις, πρώτα στα σχολεία της πατρίδας τους μετά, για ανώτερες σπουδές στις διάφορες φιλοσοφικές σχολές της εποχής τους.
Και οι τρεις ήταν πρώτοι σ’ όλες τις σχολές που φοίτησαν, αποδείχτηκαν άριστοι όπου κι αν διαγωνίστηκαν. Τόσο διακρίθηκαν για τις σπουδές τους ώστε και οι τρεις μπορούσαν να διδάξουν αμέσως ως καθηγητές στις ίδιες σχολές απ’ όπου αποφοίτησαν. Στάθηκαν θαρραλέοι μπροστά στο δίκαιο και πρωτοπόροι σε κάθε ανθρωπιστική δραστηριότητα. Έμειναν ανυποχώρητοι μπροστά στους εχθρούς της χριστιανικής πίστης και στις αυθαιρεσίες και πιέσεις των ισχυρών της εποχής εκείνης.
Έτσι ο Μ. Βασίλειος περιφρονεί τις απειλές του αξιωματούχου Μόδεστου, τον οποίο έστειλε ο αρειανός αυτοκράτορας Ουάλλης για να τον φοβίσει και να ασπαστεί τον αρειανισμό. Ο Μ. Βασίλειος εξάλλου άφησε πίσω του ένα τεράστιο έργο που σήμερα έχει μεταφραστεί στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες και είναι περιζήτητο. Από το έργο του αυτό ξεχώρισε μια πραγματεία του για τη μόρφωση της νεολαίας που έχει τίτλο : “προς τους νέους όπως αν εξ, ελληνικών ωφελοίντο λόγων”.
Επίσης οι επιστολές του Βασιλείου 366 αποτελούν το σπουδαιότερο μέρος του συγγραφικού του έργου. Σ’ αυτές διακρίνουμε τα πνευματικά προτερήματα του Βασιλείου, το ήθος την ειλικρίνεια και την βαθιά αγάπη που αισθανόταν για τον άνθρωπο.
Αιώνιο παράδειγμα φιλανθρωπίας, γίνεται η μεγάλη φτωχούπολη του Βασιλείου όπου έβρισκαν περίθαλψη και φαγητό οι οι κατατρεγμένοι της ζωής: οι φτωχοί, οι άρρωστοι, τα ορφανά και οι γέροι.
Η συντήρηση της ” Βασιλειάδας” γίνεται από τα έσοδα της επισκοπής, τις δωρεές και το μισθό του Βασιλείου, που αναγκάζεται πολλές φορές να τρώει ξερό ψωμί και χόρτα, για να του περισσεύουν χρήματα για τη “Βασιλειάδα”.
Εκείνο όμως που ενδιαφέρει περισσότερο είναι οι εύστοχες παιδαγωγικές αντιλήψεις, πολλές από τις οποίες ισχύουν και σήμερα. Έτσι σε κάποιο σημείο του έργου του τονίζει ότι το μάθημα που γίνεται βίαια δεν παραμένει στη ζωή του παιδιού σε αντίθεση μ’ αυτό που γίνεται με ευχάριστο τρόπο.
Ακόμα στη μόρφωση των ανθρώπων μεγάλη επίδραση ασκεί και το περιβάλλον του, γι’ αυτό ακριβώς λέει ο Μ. Βασίλειος πρέπει να προσέχουμε τις συναναστροφές των παιδιών μας.
Δίπλα στο Μ. Βασίλειο ανδρώθηκε ο Γρηγόριος ο οποίος για τη μεγάλη του θεολογική μόρφωση τη ρητορική του ικανότητα και τη συγγραφική του βαθύτητα, ονομάστηκε θεολόγος.
Στο έργο του διακρίνουμε μια μεγάλη προσήλωση στο καθήκον και στην αγάπη. Αν όλοι οι άνθρωποι αγαπούσαν και αγαπιόντουσαν, έλεγε, δεν θα υπήρχαν κακίες στον κόσμο. Εκείνο όμως που ανεβάζει το Γρηγόριο στο βάθρο του Διδασκαλείου είναι οι ιδέες του για την παιδεία, την οποία θεωρεί ως το πρώτο αγαθό του ανθρώπου. Λέει χαρακτηριστικά : “έχω τη γνώμη πως έχει γίνει παραδεκτό απ’ όλους τους λογικούς πως η παιδεία κατέχει την πρώτη θέση ανάμεσα στα ανθρώπινα αγαθά”.
Τέλος ο Ιωάννης αναδείχτηκε έξοχος ρήτορας και μαζί ο μεγαλύτερος εκκλησιαστικός συγγραφέας της ορθοδοξίας.
Είχε μια πρωτοφανή και υπέροχη ευγλωττία για την οποία πήρε το τιμητικό τίτλο Χρυσόστομος. Όταν μιλούσε, συνάρπαζε και μάγευε τα πλήθη με το χείμαρρο των θείων λόγων του. Είχε πλούσια φιλανθρωπική δράση και αυστηρή προσήλωση στο δίκαιο και την αλήθεια.
Όταν έγινε Πατριάρχης, αγωνίστηκε με πάθος για την εξυγίανση των πραγμάτων της εκκλησίας και την ανάπτυξη της φιλανθρωπικής ιδέας. Η φιλαργυρία και η πλεονεξία είναι κατά το Χρυσόστομο φοβερές αμαρτίες που φθείρουν την ψυχή. Για αυτό έλεγε συχνά : “Ουδείς φιλόχρυσος εγένετο φιλόχριστος”. Στιγμάτιζε ακόμη τους πλούσιους, διότι έκαναν κακή χρήση του πλούτου τους, ενώ το 80 % των κατοίκων της Αντιόχειας πεινούσε. Δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι, έλεγε, ότι αγαπάς το Θεό, όταν αδιαφορείς για τον διπλανό σου. Απ΄ όλα τα γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν το χριστιανό, το σπουδαιότερο είναι η αγάπη και η αλληλοβοήθεια, τόνιζε.
Τα συγγράμματά του τα περισσότερα από τα οποία σώζονται, διακρίνονται για την ποιότητα του περιεχομένου, τη σαφήνεια και τη θεία πνοή. Παιδαγωγικό του έργο είναι το περί κενοδοξίας και ανατροφής των παιδιών, όπου διαβάζουμε μεταξύ των άλλων και τα ακόλουθα : “Χρειάζεται μεγάλη προσοχή, επιμονή και υπομονή στην αγωγή των παιδιών. Όπως -λέει- οι ζωγράφοι περνούν καθημερινά μπροστά από τον πίνακά τους και τον επεξεργάζονται, για να γίνει η εικόνα όπως πρέπει, όπως οι γλύπτες κάνουν πάλι το ίδιο και αφαιρούν από το άγαλμα ό,τι είναι περιττό ή προσθέτουν ότι λείπει ακριβώς το ίδιο πρέπει να κάνετε κι εσείς οι γονείς, σαν να είστε γλύπτες και κατασκευάζετε αγάλματα. Σ’ αυτό να έχετε το νου σας όταν φιλοτεχνείτε τα θαυμάσια αγάλματα του θεού, τα παιδιά σας”.
Η ζωή των Τριών Ιεραρχών ήταν αφιερωμένη στο Θεό και με το έργο τους βοηθούσαν τη διάδοση και στερέωση του χριστιανισμού καικυρίως την ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου.
Τιμούμε λοιπόν την ιερή τους μνήμη, και ψάλλουμε με ευλάβεια το απολυτίκιο δείχνοντας το θαυμασμό μας για αυτά που μας έδωσαν, γι’ αυτά που μας δίνουν και γι’ αυτά που θα δίνουν.
«Οι δρόμοι του Αρχάγγελου στη Σμύρνη και στο Αϊβαλί»
Ένα ψηφιδωτό με σπουδαίους συμβολισμούς, φτιαγμένο στα πλαίσια των εργαστηρίων δεξιοτήτων από μαθητές και μαθήτριες του Ευγένειου – 1ου Δημοτικού Σχολείου Νέας Αγχιάλου υπό την καθοδήγηση της μουσικού Μαρίλης Κυριακοπούλου και τη θεωρητική και πρακτική κάλυψη του Βολιώτη καλλιτέχνη Μιχάλη Παυλή, κοσμεί από σήμερα το σχολείο μας.
Ένα έργο τέχνης που παρουσιάζει τη μικρασιατική καταστροφή συνδυάζοντας τις ρίζες του Μίκη Θεοδωράκη από την Ιωνία και ολόκληρο το τραγούδι «Οι δρόμοι του Αρχάγγελου» τη μουσική του οποίου συνέθεσε ο ίδιος. Ένα τραγούδι που αναφέρεται στον μικρασιατικό πολιτισμό και στην καταστροφή, μιλά με αγάπη για την Ελλάδα και φανερώνει ξεκάθαρα τις ρίζες του συνθέτη Μ. Θεοδωράκη από τη Μικρά Ασία, έτσι όπως ο ίδιος επιθυμούσε, αποκαθιστώντας την «αδικία» που υπέστη η μητρική του μουσική ρίζα ενώπιον των υπολοίπων (κρητική, λαϊκή, Ευρωπαϊκή) που κυριάρχησαν στο έργο του.
Στο ψηφιδωτό φαίνονται τα σπαράγματα χρυσού και η πορφύρα της μικρασιατικής γης, που μαρτυρούν τον πλούτο των Ελλήνων της περιοχής, οι δρόμοι του αίματος των ξεριζωμένων, το φτερό του Αρχάγγελου που προστατεύει τη θαλάσσια πορεία τους προς την Ελλάδα και η ελληνική σημαία καθώς και το βυζαντινό άστρο-το βυζαντινό βλέμμα που τους καλωσορίζει όταν φτάνουν εκεί.
Σήμερα έγιναν και τα εγκαίνια της ανάρτησης αυτού του έργου τέχνης από την Υφυπουργό Παιδείας Ζέττα Μακρή, την οποία και ευχαριστούμε θερμά!
Χρυσά φτερά, βυζαντινό μου βλέμμα,
αρχάγγελοι χορεύανε στο αίμα,
κι ένα τραγούδι μέσα στη φωνή μου,
μου γύρευε μιαν έξοδο κινδύνου.
Γιάννενα και Τρίπολη και Σύρα,
όμορφη σκονισμένη μου πορφύρα,
Χίος, Κεφαλλονιά και Μυτιλήνη,
μοίρα μου πελαγίσια Ρωμιοσύνη.
Χάλκινο το τραγούδι μας στο στόμα,
τίποτε δεν το φίμωσε ακόμα.
Τρελή φυλή που κλαίει και γελάει,
μ’ έναν καημό κοιμάται και ξυπνάει,
να σπείρει τα πελάγη με σιτάρι,
για να θερίσει το μαργαριτάρι.
Γιάννενα και Τρίπολη και Κρήτη,
ρίζα μου περηφάνια Ψηλορείτη,
Ζάτουνα και νησιά της αγωνίας,
φλέβα μου μυστική της Ιωνίας.
Χάλκινο το τραγούδι μας στο στόμα,
τίποτε δεν το φίμωσε ακόμα.
Αυτό το έργο τέχνης αποτέλεσε την ολοκλήρωση των εργαστηρίων δεξιοτήτων της Δ τάξης κατά τη σχολική χρονιά 2021-2022, μια μορφή τέχνης που σίγουρα αποτέλεσε πρόκληση για όλους, αλλά ενθουσίασε τους μαθητές. Οι μαθητές καλλιτέχνες είναι οι:
Το 1992, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, ανακήρυξε την 3η Δεκεμβρίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Κάθε χρόνο στόχος είναι να προωθηθεί η κατανόηση σε θέματα αναπηρίας και η κινητοποίηση υπέρ των δικαιωμάτων αξιοπρέπειας και ευημερίας των ατόμων με αναπηρία καθώς σε πολλές κοινωνίες τα ΑμεΑ συχνά καταλήγουν να ζουν στην απομόνωση και να αντιμετωπίζουν διακρίσεις.
Με αφορμή λοιπόν την Παγκόσμια Ημέρα ΑμεΑ – στο πλαίσιο του συλλογικού προγραμματισμού του Ευγένειου – 1ου Δημοτικού σχολείου Νέας Αγχιάλου και της προσπάθειας βελτίωσης των σχέσεων μεταξύ των μαθητών/-τριών μέσω της τέχνης και των καλλιτεχνικών δράσεων με την εφαρμογή σκόπιμων συνεργατικών τεχνικών – οι μαθητές και οι μαθήτριες συμμετείχαν σε μια σειρά από δράσεις που τους/τις βοήθησαν να αντιληφθούν τη δυσκολία της αναπηρίας, αλλά και να γνωρίσουν περισσότερες αναπηρίες και δυσκολίες, βιωματικά.
Αρχικά οι μαθητές/-τριες όλων των τάξεων ενημερώθηκαν για τον κώδικα Μπράιγ (Braille), το σύστημα γραφής και ανάγνωσης των ατόμων με προβλήματα όρασης και σχημάτισαν με καπάκια όλα τα γράμματα του ελληνικού αλφάβητου Braille.
Στη συνέχεια παρακολούθησαν, ανάλογα με την ηλικία τους, βίντεο και ταινίες μικρού μήκους με ήρωες άτομα με ειδικές ανάγκες, ευαισθητοποιήθηκαν, συζήτησαν και εξέφρασαν τα συναισθήματα και τους προβληματισμούς τους. Συνειδητοποίησαν ότι ανάμεσά μας ζουν αξιόλογοι και αξιοθαύμαστοι άνθρωποι, άνθρωποι που η φύση τους στέρησε κάποια βασικά χαρίσματα, άνθρωποι με ειδικές ανάγκες που δίνουν καθημερινά τον δικό τους αγώνα αποδοχής και επιβίωσης.
Τέλος μπήκαν στη θέση των ατόμων με αναπηρία μέσα από μια σειρά δραστηριοτήτων : α) προσπάθησαν να περιγράψουν στους συμμαθητές/-τριές τους προτάσεις χωρίς να μιλήσουν ή να γράψουν (αυτισμός – δυσκολίες στην επικοινωνία) β) προσπάθησαν να διαβάσουν τα χείλη των συμμαθητών/-τριών τους (ακουστική αναπηρία) γ) προσπάθησαν να ζωγραφίσουν με δεμένα τα μάτια τους και να γράψουν το όνομά τους με τη γραφή Braille (οπτική αναπηρία) και δ) με το ένα τους χέρι πίσω από την πλάτη τους προσπάθησαν να φορέσουν ένα γάντι και βάζοντας κάλτσες στα χέρια τους προσπάθησαν να πάρουν ένα νόμισμα από το πάτωμα (κινητική αναπηρία).
Η Ημέρα αυτή έδωσε την ευκαιρία σε όλους μας να καταλάβουμε ότι η θέληση και η επιμονή μπορούν να ξεπεράσουν κάθε εμπόδιο και δεσμευτήκαμε να συνεργαστούμε για έναν καλύτερο κόσμο ο οποίος θα είναι συνεπής, δίκαιος και βιώσιμος για όλους και όπου τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρίες θα υλοποιούνται πλήρως.
